डेमोक्र्याटहरूले अझै पनि उनलाई आक्रमण गरिरहेका छन्, तर उनीहरू अब चरम प्रतिक्रिया जनाउनेभन्दा सामान्य पार्टीगत आलोचनामा फर्किएका छन्।

डोनाल्ड ट्रम्पको पुनःनिर्वाचनले अमेरिकाको राजनीतिक भाषणको तीव्रता कम गर्ने भविष्यवाणी लगभग कसैले गरेन। तर, यो वास्तविकता भएको छ।

सन् २०१७ र २०२० मा एमएसएनबीसीका टिप्पणीकारहरूले ट्रम्पलाई जसरी आलोचना गर्थे, अहिले पनि तीव्रतामा धेरै फरक छैन। केही वामपन्थी लेखकहरूका लागि ट्रम्प अझै पनि देश ध्वस्त गर्दैछन्, निर्दोषहरूमाथि हिंसा गरिरहेका छन्, र तानाशाही स्थापित गर्दैछन्। तर, साधारण डेमोक्र्याट नेताहरूको भाषा—यद्यपि निष्पक्ष वा जिम्मेवार त भन्न सकिँदैन—तर पहिलेभन्दा कम उग्र भएको छ।

डेमोक्र्याटहरूले इलन मस्क र सरकारी दक्षता विभाग (डोज) माथि आक्रमण गर्नु राजनीतिक रूपमा प्रभावकारी हुने वा नहुने कुरा बहसको विषय हुन सक्छ। तर डोज अधिकारीहरूलाई ट्रेजरी विभागको भुक्तानी डेटाबेसमा पहुँच दिनुपर्ने वा नदिनुपर्ने विषय एउटा गम्भीर बहसको विषय हो। केही डेमोक्र्याटहरूले यसलाई “संवैधानिक संकट“ भनेका छन्, तर अघिल्लो समय ट्रम्पविरुद्ध लगाइएका आरोपहरूसँग तुलना गर्दा यो आरोप निकै सामान्य लाग्छ।

अघिल्लो समयमा डेमोक्र्याटहरूले ट्रम्पलाई रुसी राष्ट्रपति भ्लादिमिर पुटिनको एजेन्ट भनेका थिए, उनले नाजीहरूलाई “उत्तम व्यक्ति“ भनेको आरोप लगाएका थिए, अमेरिकी सैनिकहरूलाई “बेवकूफ“ र “हरुवा“ भनेको दाबी गरेका थिए, वा उनले जिम क्रो कानुनहरू फर्काउन चाहेको आरोप लगाएका थिए। यस्ता चरम आरोपहरूको तुलनामा अहिलेका आरोपहरू निकै हल्का छन्।

अब डेमोक्र्याटहरू आफ्नो पुरानो रणनीतिमा फर्किएका छन्—रिपब्लिकनहरूले सामाजिक सुरक्षा र मेडिकेयर हटाउन खोजिरहेका छन्, र रिपब्लिकन राष्ट्रपतिले धनी साथीहरूको लागि मात्रै काम गरिरहेका छन्।

यो नयाँ परिस्थितिका विभिन्न कारणहरू छन्, तर यसलाई “हनीमून अवधि“ (निर्वाचनपछि केही समयसम्म प्रतिपक्षी दलको आलोचना कम हुने अवस्था) भनेर मात्र बुझ्न सकिँदैन। सन् २०१७ मा ट्रम्पका लागि यस्तो हनीमून अवधि देखिएको थिएन। यदि रोन डेसान्टिस वा निक्की हेली राष्ट्रपति भएका भए पनि डेमोक्र्याटहरूले उनीहरूलाई ट्रम्पकै एक सक्षम संस्करणका रूपमा चित्रण गर्थे।

तर, डेमोक्र्याटहरूले आफैंले सबभन्दा बढी भय र घृणा गरेको व्यक्तिलाई दोस्रो कार्यकाल जितेपछि किन तुलनात्मक रूपमा शान्त देखिएका छन् ?
एक सम्भावित व्याख्या के हुन सक्छ भने, ट्रम्प यति धेरै क्षेत्रमा यति तीव्र गतिमा काम गरिरहेका छन् कि उनका विरोधीहरूले त्यसको संगठित रूपमा प्रतिकार गर्ने उपाय नै पाएका छैनन्। साथै, उनले दोस्रो कार्यकालको सुरुवात यस्ता विषयहरूसँग गरेका छन्, जसमा परम्परागत रूपमा वामपन्थी–चमकदार विभाजन स्पष्ट हुँदैनः ट्यारिफहरू र व्यापार नीति, विदेशी सहायता कटौती, अनावश्यक खर्च नियन्त्रण।

केही विषयहरू त नयाँ नै छन् —पनामा नहर पुनः कब्जा गर्ने, ग्रिनल्यान्ड किन्ने, क्यानडालाई अमेरिकी राज्य बनाउने, गाजाबाट मानिसहरू हटाउने। यी विषयहरूमाथि कुशल डेमोक्रेटिक प्रतिक्रिया दिने उपाय नै स्पष्ट देखिँदैन।
तर, डेमोक्र्याटहरू आफैं नै आफ्नो भाषागत शक्तिहीनताका दोषी छन्। ट्रम्पको विजयले उनीहरूको नोभेम्बर ८, २०१६ देखि, विशेष गरी जनवरी ६, २०२१ पछि निर्माण गरेको व्यापक आलोचनात्मक भाषा खोसेको छ।

झण्डै एक दशकसम्म, डेमोक्र्याटहरूले ट्रम्पविरुद्धको चर्को आलोचनालाई आफ्नो मुख्य अस्त्र बनाएका थिए। उनीहरूका लागि ट्रम्प लोकतन्त्रका लागि खतरा थिए, तानाशाह बन्न चाहने व्यक्ति थिए, संस्थाहरू र परम्पराहरू नष्ट गर्ने नेता थिए। जो बाइडेनका अनुसार ट्रम्प र उनका समर्थकहरू अर्ध–फासिवादी थिए। विभिन्न डेमोक्र्याट नेताहरू, उदारवादी टिप्पणीकारहरू, र वामपन्थी सेलिब्रेटीहरूले उनलाई जातिवादी, महिलाविरोधी, बलात्कारी, झुटा, देशद्रोही, षड्यन्त्रकारी, र मानसिक रूपमा अस्थिर व्यक्ति भनेका थिए, जसलाई २५औं संशोधनमार्फत हटाउनुपर्ने तर्क गरिएको थियो।

डेमोक्र्याटहरूका लागि ट्रम्प कुनै नैतिक त्रुटिबाट मुक्त थिएनन्। म्यानह्याटनको एक आपराधिक मुद्दामा ३४ वटा “व्यापार अभिलेखहरू गलत तरिकाले परिवर्तन गरेको“ अभियोगमा दोषी ठहरिएपछि डेमोक्र्याटहरूले उनलाई “दोषी अपराधी“ भन्ने उपनाम दिएका थिए ।

तर २०२४ सम्ममा, डेमोक्र्याटहरूले ट्रम्पविरुद्धको आलोचनाको विशाल संरचना खडा गरिसकेका थिए। अमेरिका भरका सबै सचेत मानिसहरूले ट्रम्पका कथित अनैतिक व्यवहार र भ्रष्ट उद्देश्यहरूबारे केही न केही सुनेका थिए वा सुनेको ठानेका थिए। २०२० को पराजयपछि, डेमोक्र्याटहरूले यो संरचनाले ट्रम्पलाई फेरि चुनाव जित्न नदिनेमा ढुक्क थिए। त्यसैले, कतिपय अवस्थामा त उनीहरूले रिपब्लिकनहरूलाई २०२४ मा ट्रम्पलाई नै पुनः उम्मेदवार बनाउन प्रोत्साहित गरे।

तर, डेमोक्र्याटहरूले जो बाइडेनको राष्ट्रपतिको रूपमा खराब प्रदर्शन, उनको स्पष्ट मानसिक क्षयीकरण, र उपराष्ट्रपति कमला ह्यारिसको न्यूनतम रूपमा सक्षम देखिने असमर्थताको हिसाब राखेका थिएनन्। अन्ततः, उनीहरू पराजित भए—त्यस व्यक्तिसँग, जसलाई उनीहरूले वर्षौंसम्म “ब्रह्माण्डकै सबैभन्दा खराब व्यक्ति“ भनेका थिए।

तर, यो आलोचनाको विशाल संरचनाले जोगिन नसक्ने एक मात्र घटना थियो—त्यही “सबैभन्दा खराब व्यक्ति“ ले लोकप्रिय मतको विजय हासिल गर्नु। करिब एक दशकसम्म ट्रम्पको बदनामी गर्दै आएपछि, करिब २२ लाख बढी अमेरिकीहरूले उनलाई मत दिए, जसलाई डेमोक्र्याटहरूले तीन महिनाभन्दा बढी समयसम्म आकाश चुम्ने प्रशंसा गरेका थिए।

यो नतिजा ट्रम्पप्रति समर्थन भन्दा पनि, उनको विपक्षीहरूले गरेको चरम प्रचारको अस्वीकार थियो। यस्तो अस्वीकृतिको एक मात्र उपयुक्त प्रतिक्रिया भनेको कम र हल्का शब्दहरूको प्रयोग गर्नु हो। आशा गरौं, यो सौम्य वातावरण केही हप्ताभन्दा लामो समय टिक्नेछैन ।

द वालस्ट्रिट जर्नल बाट भावानुवाद फेब्रुअरी १४, २०२५ ।

—बर्टन स्वाइम, द वाल स्ट्रीट जर्नलका सम्पादकीय लेखक हुन् ।