न्यूयोर्क टाइम्सका पाठकहरूले अन्ततः थाहा पाए कि बाइडेनका नीतिहरूले गैरकानूनी आप्रवासनको लहर उत्पन्न गरेको थियो ।

न्यूयोर्क टाइम्सको वेबसाइटमा समाचारका कथाहरूमा यो पोस्टस्क्रिप्ट समावेश गरिएको छः “जब हामीलाई कुनै गल्तीको बारेमा थाहा हुन्छ, हामी त्यसलाई सुधारसँगै स्वीकृति जनाउँछौं। यदि तपाईंले कुनै गल्ती देख्नु भएको छ भने, कृपया हामीलाई जानकारी दिनुहोस्।“ यो झुटो विनम्रता हेरेर हाँसो रोक्न गाह्रो हुन्छ ।

ग्रे लेडीको राजनीतिक कभरेज कम्तिमा २०१६ मा डोनाल्ड ट्रम्पको अनौठो जितपछि ठूलो सुधारको आवश्यकता थियो। अहिलेसम्म, त्यो सुधार भएको छैन । यो पत्रिका लामो समयदेखि बायाँतर्फ झुकिरहेको छ, र रिपब्लिकनहरूले डेमोक्रेटहरूलाई भन्दा कम मैत्रीपूर्ण व्यवहारको अपेक्षा गरेका छन्। त्यसै पनि, ट्रम्प युगमा सन्तुलित र स्पष्ट रिपोर्टिङको महत्व घट्दै गएको छ। गत महिना उनको पुनः निर्वाचनको पछि, जसमा उनले लोकप्रिय मत जितेका थिए, टाइम्स र अन्य प्रमुख समाचार स्रोतहरू प्रतिरोधको स्थितिमा अडिएका छन्। जस्तो देखिन्छ, लक्ष्य आगामी प्रशासनलाई तल झार्नु हो, त्यसलाई कभर गर्नु होइन ।

यो घटनाले पत्रकारिता जसरी उछाल्न चाहन्छ त्यसमा पनि प्रकट गर्न सक्छ, साथै जुन कुरा न्यून वा नजरअन्दाज गर्न चाहन्छ त्यसमा पनि। ट्रम्पको रूससँगको कथित सम्वन्धहरूको बारेमा अनगिन्ती समाचारहरू थिए, जुन समयक्रममा अस्तित्वहीन प्रमाणित भए, तर हन्टर बाइडेनको ल्यापटपको बारेमा पूर्व फेडरल ब्यूरो अफ इन्भेस्टिगेशन र सेन्ट्रल इंटेलिजेन्स एजेन्सीका अधिकारीहरूले फैलाएको झुटा जानकारीको बारेमा कुनै विशेष चासो थिएन। जो बाइडेनलाई आफ्नो मानसिक मन्दता एक राष्ट्रिय टेलिभिजन राष्ट्रपति बहसमा देखाउनु परेको थियो, त्यसपछि मात्र अधिकांश सञ्चारमाध्यमहरूले यो कथालाई ध्यान दिन लायक ठाने। डेमोक्रेटिक पार्टीका प्रयासहरू जसले ट्रम्पलाई दिवालिया बनाउने, उनलाई मतपत्रबाट बाहिर राख्ने र जेलमा राख्ने उद्देश्य राखेका थिए, रिपोर्टरहरूले यसलाई सामान्य राजनीतिक गतिविधिका रूपमा प्रस्तुत गरे, जबकि वास्तवमा यो कानूनी प्रणालीको असाधारण हेरफेर थियो जसले राजनीतिक विरोधीलाई नष्ट गर्ने प्रयास गरिरहेको थियो।

चासो वा गैरचासोको कारक यी कथाहरूको आन्तरिक समाचार मूल्यसँग कम, र प्रायः त्यससँग अधिक सम्बन्धित छ कि ती कथाहरूले ट्रम्पलाई कति हानि पुर्याउँछन् र उनका विरोधीहरूलाई सहयोग कति गर्छन्। राजनीतिक पत्रकारिता अझै पनि यसलाई थाहा नपाउने अपेक्षामा छ कि जनताले यसलाई देखेको छैनन् ।

पछिल्लो हप्ताको न्यूयोर्क टाइम्सको मुख्य पृष्ठको समाचारमा, पछिल्ला चार वर्षमा गैरकानूनी आप्रवासनका असाधारण स्तरहरूको चर्चा गरिएको छ। “हालको आप्रवासी लहर सबैभन्दा ठूलो“ भन्ने शिर्षक अन्तर्गत हामीलाई थाहा छ कि आगमनको गति “कुनै पनि अन्य अवधिको रेकर्ड भन्दा बढी छ, जसमा एलीस आइल्यान्डको उच्चतम वर्षहरू पनि समावेश छन्, जब लाखौँ युरोपेलीहरू संयुक्त राज्य अमेरिकामा आएका थिए।“ हामीलाई भनिन्छ कि “२०२१ पछि देशमा प्रवेश गरेका ६० प्रतिशत आप्रवासीहरूले कानूनी अनुमति बिना प्रवेश गरेका छन्।“ र हामीलाई सूचित गरिन्छ कि हाइटी, भेनेजुएला, युक्रेन र अन्य ठाउँहरूमा असन्तोषको कारण आप्रवासीहरूको आगमन बढेको भए पनि, “बाइडेन प्रशासनको नीति नै मुख्य कारण भएको देखिन्छ।“

समाचारको सामग्रीमा केही गलत थिएन, तर चुनाव पछिको समयले तपाईंलाई सोच्ने बनाउँछ। चुनावको पाँच हप्ता पछि, जसमा गैरकानूनी आप्रवासन धेरै मतदाताका मनमा थियो, टाइम्सले अब स्वीकार्छ कि वर्तमान प्रशासनको कमजोर सीमा सुरक्षा नीति, बाह्य अशान्तिको भन्दा, संयुक्त राज्य अमेरिकाको इतिहासमा सबैभन्दा खराब आप्रवासी संकटको मुख्य कारण हो। यो यस्तो कथा हो जसलाई अघिल्लो वर्षका धेरै समयहरूमा लेख्न सकिन्थ्यो, तर लेखिएको थिएन, किनकि यसले ट्रम्पलाई उनको प्रमुख मुद्दा अघि बढाउन मद्दत गथ्र्याे र उनका राजनीतिक विरोधीहरूलाई हानि पुर्याउँथ्यो। यही हुन्छ जब सञ्चारमाध्यमहरूले तथ्यहरू रिपोर्ट गर्न भन्दा, सार्वजनिक मतलाई आकार दिनमा बढी चासो लिन्छन्। अहिले यो अक्सर हुने गरेको छ ।

यो खेल असफल भयो र कमला ह्यारिस हारिन्। सम्भवतः, सञ्चारमाध्यमहरू उनको हारको एक कारण थिए। “यस चुनावी चक्रमा सञ्चारमाध्यमहरूको पक्षपातपूर्ण पूर्वाग्रहका अत्यधिक प्रदर्शनीहरूले ट्रम्पलाई चुनाव जिताउन मद्दत पुर्याएको हुन सक्छ,“ टाइम म्यागजिनकी मिडिया स्तम्भलेखिका क्रिस्टिन रोसेनले भनेकी छन् । “यो सम्भवतः पहिलो राष्ट्रिय चुनाव हो, जसमा मिडिया पूर्वाग्रहले यसको लक्षित उद्देश्यलाई मार्ने होइन, बरु मिडिया आफैंलाई र तिनका मनपर्ने राजनीतिक पार्टी, डेमोक्र्याटहरूलाई हानी पुर्यायो। उनीहरूको आफ्नै कमजोरीहरूलाई चिन्हित गर्न असमर्थतालाई उनीहरूले आफ्नो पार्टीका घेराभित्र थुनेका थिए।“

आफ्नो कमजोरीहरू सम्बोधन गर्न, सञ्चारमाध्यमहरूले केही कमजोरीहरू स्वीकार्नुपर्ने हुन्छ, र यसको संभावना लगभग शून्य छ। बाइडेन जस्तै, जसले आप्रवासीको बाढी मौसमी भएको भन्दै अस्वीकार गरे, उच्चवर्गीय मिडिया पनि अस्वीकारमै थिए र छन् । र लिबरल डेमोक्र्याटहरूको जस्तै, मिडियामा धेरैजना आफूलाई आजका समस्याहरूको मूल्याङ्कन गर्दा उच्च चेतनाको स्तरमा कार्य गर्दैछन। यदि तिनीहरूको शीर्ष चिन्ताहरू प्रायः मतदाताद्वारा साझा गरिएन भने, तेस्रो पक्षको समस्या हो। यसरी, जसले कडा सीमा चाहन्छ, उनलाई विदेशीसँग घृणा गर्ने मानिन्छ। जसले जीवाश्म इन्धनलाई प्रतिबन्ध गर्न चाहँदैन, उनीहरूलाई जलवायु परिवर्तनको असरलााई अस्वीकार गर्ने मानिन्छ। जसले सार्वजनिक सुरक्षा बारे चासो राख्छ, उनीहरूलाई जातिवादी मानिन्छ। र यदि तपाईं एक पुरुष मतदाता हुनुहुन्छ, जसले ह्यारिसका लागि मत दिनुभएको छैन भने, तपाईं स्पष्ट रूपमा लैंगिक द्धेषी मानिनुहुन्छ ।

जब मुख्यधाराका सञ्चारमाध्यमहरू देशको आधा हिस्सा मात्र गलत होइन, पाप पनि मान्दछन्, पत्रकारितामा समस्या हुन्छ। र यो समस्या सम्भवतः अर्को चार वर्षमा समाधान हुने सम्भावना कम छ ।

: वालस्ट्रिट जर्नल, डिसेम्वर १७, २०२४)

(यो टिप्पणी स्तम्भले अहिले अमेरिकाभित्र चलिरहेको मिडिया युद्ध र पक्षपातपूर्ण प्रवृत्तिलाई बझाउने दृष्टान्त हुनसक्ने भएकाले यसलाई यहाँ दिइएको छ । यो रोग दुनियाभर र भारत र नेपालमा सवैभन्दा बढ्ता हामीले देख्दै आएका छौं। केवल चुनावको समयमा मात्र नभएर प्रायः जसोका राजनीतिक र सार्वजनिक मामिलामा । )