दुई दशकअघि, जब मैले “के पुरुषहरू आवश्यक छन्?“ भन्ने पुस्तक लेखेँ, पुस्तकको शीर्षक चुलबुलेपनाले भरिएको थियो।
हो, सहस्राब्दीको सुरुमा पुरुष र महिलाहरू अलमलमा परेको देखिन्थ्यो। महिलाहरू माथि चढ्दै गएपछि, पुरुषहरूको लामो समयदेखि प्रभुत्व रहेको ठाउँहरूमा टाउको घुसाएपछि, शक्तिमा आएको यो परिवर्तनले प्रेमसम्बन्धलाई असर ग¥यो।

प्रेमको परम्परागत चलन, जहाँ महिलाहरूले पुरुषलाई “फसाउने,“ “पाउने“ र “समात्ने“ गर्थे, उनीहरूलाई पछ्याउनको लागि पर्खन्थे र रेस्टुरेन्टको बिल तिर्ने अपेक्षा गर्थे, समानता बढ्दै जाँदा हराएर जानेछ भन्ने एक धारणा थियो।
“द रूल्स“ (त्जभ च्गभिक), १९९५ को बाइबल जसले महिलाहरूलाई प्राप्त गर्न गाह्रो हुन भन्यो, द्वारा सिफारिस गरिएका खेलहरू अब हुने छैनन्। (“सधैं फोन कल पहिले समाप्त गर्नुहोस्।“ “उसलाई नेतृत्व लिन दिनुहोस्।“ पुरुषहरूलाई नहेर्नुहोस् वा धेरै कुरा नगर्नुहोस्।)
जब मैले मेरो पुस्तक लेखें, महिलाहरू स्वतन्त्रता र निर्भरताको द्वन्द्वमा थिए। तर मैले सोचेँ कि हामी यसबाट बाहिर निस्कनेछौं र लिङ्गहरू बीचको युद्ध शान्त हुनेछ।
हे भगवान्, म कति गलत थिएँ।
मैले पुस्तकमा ठट्टा गरेकी थिएँ कि पुरुषहरू बिस्तारै विकसित भइरहेका छन्, यदि भइरहेका छन् भने पनि। तर अब धेरै पुरुषहरू दिशाहीन देखिन्छन् किनकि धेरै मापदण्डहरू अनुसार उनीहरू महिलाहरू भन्दा खराब गरिरहेका छन्। पुरुषहरू भन्दा धेरै महिलाहरू कलेजमा भर्ना भएका छन्। र चिन्ताजनक संख्यामा पुरुषहरू भन्छन् कि उनीहरूका कुनै नजिकका साथीहरू छैनन्। केही महिलाहरू अझै पनि पुरुषहरूले उनीहरूको हेरचाह गरुन् भन्ने चाहन्छन्। र केही पुरुषहरू प्रदायक हुनको लागि चिन्तित छन् यदि उनीहरूले एउटा सामान्य घर पनि किन्न सक्दैनन् भने।
सामाजिक सञ्जाल र मिडिया महिलाहरू — र कहिलेकाहीं पुरुषहरूले पनि — विपरीत लिङ्गप्रति असन्तुष्टि, रिस, निराशा र थकावट व्यक्त गर्दा भरिएका हुन्छन्।
इन्स्टाग्राममा घुमिरहेको एउटा पोस्टले गुनासो गरे अनुसार, “पुरुषहरूले सोच्छन् कि उनीहरू आफ्ना सबै राम्रा वर्षहरू ’व्होरिङ’ (धजयतष्लन० मा बिताउन सक्छन् र आफ्नो जीवनको अन्त्यमा आफ्नो इरेक्टाइल डिसफंक्शन (भचभअतष्भि मथकागलअतष्यल), माइकल जोर्डन जीन्स, कपाल झर्ने समस्यका साथ तपाईंकहाँ फर्केर आउन सक्छन् भन्ने तथ्य मेरो लागि साँच्चै पागलपन हो।“
साहित्य पुरुषहरूको कम बोल्ने र कम भावनात्मक तरिकाको बारेमा महिलाहरूको रुवाइले भरिएको छ—र उनीहरूको पछि हट्ने प्रवृत्ति पनि।
डोरोथी पार्करले आफ्नो कथामा यसलाई उत्कृष्ट रूपमा व्यक्त गरेकी छिन्, जहाँ एक महिला फोनलाई हेर्दै “ऊ“ बाट प्रतिज्ञा गरिएको कलको लागि पर्खिरहेकी थिइन्।
“प्रिय भगवान्, उसलाई अहिले मलाई फोन गर्न दिनुहोस्। … मैले उसलाई फोन गर्दा उसले मन नपराएको हुन सक्दैन। मलाई थाहा छ तिनीहरूलाई बारम्बार फोन गर्नु हुँदैन—मलाई थाहा छ उनीहरूलाई त्यो मन पर्दैन। जब तपाईं त्यसो गर्नुहुन्छ, उनीहरूलाई थाहा हुन्छ कि तपाईं उनीहरूको बारेमा सोच्दै हुनुहुन्छ र उनीहरूलाई चाहनुहुन्छ, र त्यसले उनीहरूलाई तपाईंसँग घृणा गराउँछ। … के तपाईं फोन गर्न सक्नुहुन्न?“
अहिले त्यो तनाव डिजिटल आँधीबेहरीमा फैलिएको छ, जहाँ रोटरी फोनभन्दा बाहिर सम्बन्ध बनाउने र तोड्ने धेरै तरिकाहरू छन्। रुचि जगाउने र रुचि त्याग्ने। डेटिङ एप्स, जुन एक समयमा वरदान थिए, अब मानिसहरूलाई सताउँछन्। र यो सबै युवा पुस्ताहरूमा आमनेसामने कुराकानी कम हुँदै गएको तथ्यले जटिल भएको छ। सामाजिक सञ्जाल, जसलाई हामीलाई एकसाथ जोड्ने एक आविष्कारको रूपमा प्रशंसा गरिएको थियो, फेरि एकपटक हामीलाई अलग गर्दैछ।
डिजिटल प्रेमसम्बन्धको वरिपरि एक सम्पूर्ण शब्दावली खडा भएको छ—र “विज्ञहरू“ को एक सम्पूर्ण कुटीर उद्योग जसमा ऋजबतन्एत् पनि समावेश छ—जो तपाईंलाई एक प्रेम रुचिको दिमाग बुझ्न मद्दत गर्न इच्छुक छन्।

यस शब्दावलीमा सिचुएशन्सिप्स र घोस्टिङ समावेश छन्। र “सबमरिनिङ“ जुन घोस्टिङ हो, त्यसपछि फर्किने, त्यसपछि फेरि घोस्टिङ गर्ने। “ब्रेडक्रम्बिङ“, चासोका छिटपुट सन्देशहरू पठाउनु जसले तपाईंलाई फँसाइ राख्छ। लिमेरेन्स, एक रोमान्टिक जुनून जुन तपाईंलाई “लभ–बम्बेड“ हुँदा विकसित हुन्छ। “इम्पल्सिभ डम्पर्स“ को जवाफ, धेरैले भन्छन्, “सम्पर्क नगर्ने“ हुनुपर्छ।
यो “द रूल्स“सँग असहज रूपमा नजिक छ।
कहिलेकाहीं, यो पुरुषहरूले घोस्टिङ गरिएको र महिलाहरूले उनीहरूलाई पुरुषको आवश्यकता छैन भन्ने निर्णय गरेको बारे गुनासो गरिरहेका हुन्छन्। तर प्रायः, महिलाहरू नै इन्स्टाग्राममा पुरुषहरूको बारेमा चिन्तित हुन्छन् जो “डिसमिसिभ एभोइडेन्ट“ हुन् र “एन्जियस अट्याचर्स“ बाट भाग्दैछन्।

जब पुरुषहरू अनुपस्थित हुन्छन्, महिलाहरू निराश हुन्छन्। महिलाहरूलाई पुरुषको अनुपस्थितिको जवाफमा आफैं अनुपस्थित हुन सल्लाह दिइन्छ ताकि पुरुषहरूलाई थप उपस्थित हुन आकर्षित गर्न सकियोस्। यो एक दुष्ट चक्र हो।

जसरी राहेल ड्रकरले द टाइम्सका लागि “मोडर्न लभ“ को एक लेखमा भनेकी थिइन्, धेरै युवा पुरुषहरू “फ्रिक्सनलेस“ उत्तेजनालाई प्राथमिकता दिनका लागि पुनःतार लगाइएका छन्। उनले तर्क गरिन् कि उनीहरूले अनलाइनमा जति धेरै समय बिताउँछन्, पुरुषहरू त्यति नै निकटता र संवेदनशीलताबाट उदासीनतातिर सर्छन्।
“उनीहरू शनिबार राति कसैको अगाडि बसेर, जोडिन खोजिरहेका थिएनन्,“ ड्रकरले लेखिन्। “उनीहरू स्क्रोल गरिरहेका थिए। यताउता गर्दै थिए। फायरवाल, फिल्टर र क्युरेटेड पर्सोना पछाडि हराइरहेका थिए।“
र, भगवानले हामीलाई मद्दत गरुन्, अचम्मलाग्दो रूपमा सुन्दर ए.आई. प्रेमिकाहरू जो कहिल्यै धेरै हुँदैनन्।
द टाइम्स म्यागजिनमा, जीन गार्नेटले “हेटेरोफ्याटालिज्म“ को अन्वेषण गरिन्, पुरुषहरूको इच्छाको बारेमा बढ्दो चिन्ताको लागि विलाप गर्दै। गार्नेटले उल्लेख गरेअनुसार उनी “पुरुषहरूको द्विविधाले, उनीहरूले कसरी पहिले मलाई चाहन सक्छन् र त्यसपछि उनीहरूले के चाहन्छन् भन्ने बारे अलमलमा पर्न सक्छन्“ भन्ने कुराले चोट पुर्याएको छ।

म्यानहट्टनको डाउनटाउनमा रहेको एक शाकाहारी रेस्टुरेन्टमा, उनी र उनका प्रेमिकाहरूले आश्चर्य मानेः “कठिन कुराहरू ह्यान्डल गर्न सक्ने पुरुषहरू कहाँ थिए? जस्तै यौन सम्बन्धका लागि घरबाट बाहिर निस्कने?“

दुवै लिङ्गी फसेको देखिन्छ। ३ःभत्यय भूकम्पका अझै पनि कम्पनहरू छन्। पुरुषहरू सार्वजनिक रूपमा महिलाहरूसँग कुरा गर्नमा अझ बढी हिचकिचाउँछन् र उनीहरूको टेक्स्टहरू प्रसारित हुने कुरामा चिन्तित छन्। न्यूयोर्क पत्रिकामा डेटिङको बारेमा एक लेखमा, ई.जे. डिक्सनले पत्ता लगाए कि धेरै अविवाहित पुरुषहरू सोच्छन् कि “महिलाहरूले स्वाभाविक रूपमा विश्वास गर्छन् कि सबै पुरुषहरू उनीहरूलाई चोट पुर्याउन र लाजमर्दो बनाउन चाहन्छन्।“

महिलाहरू पहिलेभन्दा बढी समान छन्, तर उनीहरूलाई उनीहरू भन्दा पुरानो डेटिङ “नियमहरू“ पालन गर्न सल्लाह दिइन्छः पछि नलाग्नुहोस्। यदि उसले टेक्स्ट वा डीएम गर्दैन भने, नगर्नुहोस्। उसलाई नघचाउनुहोस्। नारीत्वका लागि झुक्नुहोस्।

कोरीन लो, व्हार्टनकी लैङ्गिक अर्थशास्त्रकी प्रोफेसर जसले “ह्याभिङ इट अल“ नामक पुस्तक लेखेकी थिइन्, उनले न्यूयोर्क पत्रिकालाई बताए अनुसार उनले एक महिलालाई डेट गर्न सुरु गरेपछि सबै कुरा पाउन सजिलो हुनेछ भन्ने महसुस गरिन्।
महिलाहरू पुरुषहरू जस्तै बन्दैछन् तर पुरुषहरू महिलाहरू जस्तै बनिरहेका छैनन्। र मानिसहरू कम मानवीय बन्दैछन्।
पुरुषहरू आवश्यक छन् र महिलाहरू पनि। तर उनीहरूले एकसाथ आउनु आवश्यक छ।
(मौरीन डाउड, द टाइम्सका एक राय स्तम्भकार हुन्। उनले प्रतिष्ठित टिप्पणीका लागि १९९९ को पुलित्जर पुरस्कार पाएकी थिइन् । उनी हालै प्रकाशित “नोटोरियस“ पुस्तककी लेखिका हुन्।)
न्यूयोर्क टाइम्सबाट