सन् २०२४ अगस्ट ५ लाई दोस्रो स्वतन्त्रता दिवसका रूपमा मनाइनेछ । दिनको समयमा तपाईँको समयरेखा सम्भवतः यो महत्त्वपूर्ण अवसर मनाउने मानिसहरूको थियो। तपाईँ सम्भवतः आफ्नो फोटोग्राफी कौशल प्रदर्शन गर्न आफ्नो इन्स्टाका लागि सुन्दर फोटोहरू खिच्दै हुनुहुन्थ्यो, वा इतिहासको यस क्षणलाई आफ्ना साथीहरूलाई भेट्ने र राष्ट्रिय झण्डा वरिपरि परेड गर्दै बाहिर समय बिताउने समयको रूपमा प्रयोग गर्नुहुन्थ्यो। हामी कठिन समयको अन्त्यको उत्सव मनाउँदै थियौँ, तर मलाई स्पष्ट र सबै महत्त्वपूर्ण प्रश्न सोध्न दिनुहोस्ः यो वास्तवमा कसरी समाप्त भयो? हामी किन निर्लज्ज रूपमा अनुचित विजय ल्यापका लागि जाँदैछौं, जब हामीले केवल सुरुको लाइनमा देखा पर्दै थियौँ ? हामी किन यो महत्वपूर्ण क्षणलाई सडकमा सामाजिक सञ्जालमा पोस्ट गर्न सेल्फी खिच्नका लागि प्रयोग भइरहेका छौं र तुरुन्तै आवश्यक पर्ने दीर्घकालीन परिवर्तनहरू लागू गर्न सुरु गरिरहेका छैनौँ ? किन, शान्त हुनुको सट्टा, हामीले निर्लज्ज लुटपाट र अनावश्यक हिंसा र तोडफोडको सहारा लिएका छौं ?

शेख हसिना, यसअघि सोमबार, प्रधानमन्त्रीको रूपमा आफ्नो भूमिकाबाट पछि हटिन्, र उनको राजिनामा माग गर्दै ढाकातिर गइरहेका विद्यार्थी र नागरिक प्रदर्शनकारीहरूको असहनीय विरोधको सामना गर्दै देश छोडेर भागिन् । जुन क्षण यो समाचार आयो, हामीले के गर्यौँ ? हामीले प्रधानमन्त्रीको आधिकारिक निवास गण भवन, जयदेव संसद भवन र प्रधानमन्त्री कार्यालयमा आक्रमण गर्यौँ।

 

अनि हामीले के गर्यौँ ? हामीले गणभवन लुटेका थियौँ। डायर ट्राभल ब्याग, टेलिभिजन, फ्रिज, फ्यान, कुर्सी, सोफा सेट आदिको तस्बिरले सामाजिक सञ्जाल भरिएको थियो। अनियमित कुसन र हाँस र कुखुरा पनि लुटपाटबाट उम्कन सकेनन्। सरकारी निवास वरपरका तालहरूमा मानिसहरू पौडी खेल्ने र माछा मार्दै थिए। एउटा क्रान्ति कसरी ब्ल्याक फ्राइडे सपिङ भिड र पिकनिकमा परिणत भयो ? लुटपाटले के प्रमाणित गर्यो ? हामी सधैँ निर्णयात्मक स्वरमा बोल्छौँ, सरकारी अधिकारीहरूले कसरी लोभ र भ्रष्टाचारको सहारा लिन सक्छन् भनेर सोध्छौँ। यदि हामी हाम्रो लोभलाई नियन्त्रण गर्न सक्दैनौँ भने, हामी कसरी अरूले उनीहरूको लोभलाई नियन्त्रण गर्ने अपेक्षा गर्न सक्छौँ ?

मैले देखेको अर्को खेदजनक दृश्य बङ्गबन्धु शेख मुजीबुर रहमानको मूर्तिमाथि उभिएका मानिसहरूको फोटो थियो, र यसलाई विरूपण र क्षति पुऱ्याइएको थियो। यो सोसल मिडियामा निकै धेरै प्रसारित तस्वीर बनेको छ। किन ? त्यो मूर्तिले तपाईँलाई के गऱ्यो ? यो नबिर्सनुहोस् कि तत्कालीन पाकिस्तानी शासनविरुद्ध हाम्रो मुक्ति युद्धमा बङ्गबन्धुले महत्वपूर्ण भूमिका निभाएका थिए। ढाका विश्वविद्यालय क्षेत्रसहित ढाकाका विभिन्न क्षेत्रमा पनि मानिसहरूले मूर्ति तोड्न थालेका छन्। उनीहरूले धानमण्डी ३२ मा रहेको बङ्गबन्धु मेमोरियल म्युजियममा पनि आगो लगाइदिए र तोडफोड गरे। यदि तपाईँलाई लाग्छ कि यी स्मारकहरूलाई विरूपण गर्नाले के सन्देश जान्छ भने, यसले पूर्ण रूपमा ध्वस्त गर्छ, तपाईँले सोच्नु भएको जस्तो होइन। यसले देखाउँछ कि जब हाम्रो उपकरणहरूमा छोडियो, हामी जिम्मेवारीपूर्वक कार्य गर्न विश्वास गर्न सक्दैनौं।

अब, मैले अहिलेसम्म वर्णन गरेको सबै कुरा, तपाईँले सायद आफ्नै दिमागमा कुनै न कुनै तरिकाले पुरानो परम्परावादीसँग मिल्दोजुल्दो हुन सक्ने तर्क गर्न सक्नुहुन्छ (तपाईँ गलत हुनुहुनेछ, तर अझै पनि) यद्यपि, अल्पसङ्ख्यक समुदायहरूमा आक्रमण गर्नु उचित ठान्ने पर्याप्त तर्कलाई तपाईँले के कारण दिन सक्नुहुन्छ ? तिनीहरूको के दोष थियो? ‘लखो शाहीद एर रोखते केना देश्ता करो बापेर ना’ नारा याद गर्नुहोस् ? त्यसै गरी, राष्ट्र केवल एउटा विशेष आस्था समूहको मात्र होइनः अन्य धेरै धर्महरूले यस राष्ट्रलाई घर भन्छन् र यसको रक्षा गर्न आफ्नो जीवन दिएका छन्। अशान्तिको यस समयमा उनीहरूद्वारा सही काम गर्नु र पागल व्यक्तिहरूबाट उनीहरूको रक्षा गर्नु तपाईँको नागरिक कर्तव्य हो।

हाम्रो देश अहिले गम्भीर अवस्थामा छ। हाल, कुनै सरकार नभएको कारण, त्यहाँ शक्तिको खाली ठाउँ छ, जुन हाम्रो विरुद्ध सजिलै प्रयोग गर्न सकिन्छ। किनभने यस समयमा कुनै कार्यवाहक सरकार छैन, राष्ट्र भ्रम र अराजकताको अवस्थामा छ। अहिले हाँस, माछा र डायरको सामान लिएर सडकमा परेड गर्ने समय होइन। देशमा कानुन र शासनको केही झलक फिर्ता ल्याउन र यसलाई रिकभरीको बाटोमा लैजान सकेसम्म चाँडो अन्तरिम सरकार गठन गर्न आवश्यक छ। कुनै गल्ती नगर्नुहोस्, यी पछिल्ला केही हप्ताहरू देशका लागि क्रूर भएका छन्, र यदि हामीले हाम्रो समयपूर्व विजय उत्सवहरू जारी राख्यौँ भने, हामी साँच्चै कठिन समयमा छौं। सोमबार एउटा स्थिर, निष्पक्ष र न्यायपूर्ण राष्ट्रका लागि अगाडि बढ्ने लामो मार्गको पहिलो कदम मात्र थियो। एकचोटि हामी त्यहाँ पुगेपछि, तपाईँले उत्सव मनाउन सक्नुहुन्छ।

इन्तिसाब सहरियार द डेली स्टारमा स्टार लाइफस्टाइलका उपसम्पादक हुन्।
: डेली स्टारबाट