वार्षिक सार्वजनिक सर्वेक्षणहरूमा विश्वास र प्रतिष्ठाबारे, पत्रकार र मिडिया प्रायः सबैभन्दा तलको स्थानमा रहन्छन्, प्रायः कंग्रेसभन्दा मात्र केही माथि। तर यस वर्षको ग्यालप सर्वेक्षणमा, हामी कंग्रेसभन्दा पनि तल पुगेका छौं। हाम्रो पेशा अहिले सबैभन्दा कम विश्वास गरिने बनिसकेको छ। हामीले के गरिरहेका छौं, त्यो स्पष्ट रूपमा काम गरिरहेको छैन।

म एक तुलना दिन्छु। मतदान मेशिनहरूले दुई आवश्यकताहरू पूरा गर्नुपर्छ। तिनीहरूले भोटलाई सटीक रूपमा गन्नुपर्छ, र मानिसहरूले तिनीहरूले भोटलाई सटीक रूपमा गन्दैछन् भन्ने विश्वास गर्नुपर्छ। दोस्रो आवश्यकता पहिलोभन्दा भिन्न र त्यत्तिकै महत्त्वपूर्ण छ।

पत्रिका पनि यसैगरी सटीक हुनपर्छ, हामीलाई सटीक हुनुपर्छ, र हामीलाई सटीक मानिनु पर्छ। यो थकित गर्ने कुरा हो, तर हामी दोस्रो आवश्यकतामा असफल भएका छौं। अधिकांश मानिसहरू मिडिया पक्षपाती भएको विश्वास गर्छन्। यो नदेख्ने कुनै पनि व्यक्ति वास्तविकतामा कम ध्यान दिन्छ, र जो वास्तविकतालाई लड्न खोज्छन् तिनीहरू हार्छन्। वास्तविकता एक अविजित च्याम्पियन हो। हाम्रो दीर्घ र निरन्तर विश्वासको पतन (र त्यसैले, प्रभावमा कमी) को लागि अरूलाई दोष दिन सजिलो हुनेछ, तर एक पीडित मानसिकतालाई मद्दत गर्ने छैन। गुनासो गर्नु कुनै रणनीति होइन। हामीले हाम्रो विश्वासनीयता बढाउन के नियन्त्रण गर्न सक्छौं त्यसमा बढी मेहनत गर्नुपर्छ।

राष्ट्रपति समर्थनहरूले चुनावको तराजुमा केही गर्दैन। पेन्सिलवेनियामा कुनै पनि अनिश्चय मतदाता “म मिडिया ए को समर्थनमा जान्छु” भन्न सक्दैन। कुनै पनि छैन। राष्ट्रपति समर्थनहरूले वास्तवमा गर्ने कुरा भनेको पक्षपातीको धारणा सिर्जना गर्नु हो। स्वतन्त्रता नहुनेको धारणा। तिनीहरूलाई समाप्त गर्नु एक नैतिक निर्णय हो, र यो सही हो। द वाशिंगटन पोष्टका प्रकाशक यूजिन मेयरले १९३३ देखि १९४६ सम्म यही कुरा सोचेका थिए, र उनी सही थिए। राष्ट्रपति उम्मेदवारहरूको समर्थन नगर्नु मात्रै विश्वासको स्तरमा धेरै टाढासम्म लैजानका लागि पर्याप्त छैन, तर यो सही दिशामा एउटा अर्थपूर्ण कदम हो। म चाहन्छु कि हामीले यो परिवर्तन चुनावको र त्यसको भावनाबाट टाढा हुँदा गर्न पाएको भए। त्यो अपर्याप्त योजना थियो, र कुनै जानेबुझेर गरिएको रणनीति होइन।

म यो पनि स्पष्ट गर्न चाहन्छु कि यहाँ कुनै प्रकारको व्यापारिक सम्झौताले काम गरिरहेको छैन। कुनै पनि अभियान वा उम्मेदवारलाई कुनै स्तरमा वा कुनै तरिकामा यस निर्णयका बारेमा परामर्श गरिएको वा सूचित गरिएको छैन। यो पूर्ण रूपमा आन्तरिक रूपमा गरियो। मेरो एक कम्पनी, ब्लू ओरिजिनका मुख्य कार्यकारी डेव लिंपले हाम्रो घोषणा गरेको दिन पूर्व राष्ट्रपति डोनाल्ड ट्रम्पसँग भेट गरेका थिए। मै थाहा पाएर चकित भएँ, किनकि म जान्दथेँ कि यसले उनलाई विचार गर्न चाहनेहरूलाई हतियार दिनेछ। तर तथ्य यो हो कि मलाई पहिले यो भेटका बारेमा थाहा थिएन । लिंपले पनि यसको बारेमा पहिले जानाकारी पाएका थिएनसन्, यो भेट त्यो बिहान चाँडै तय गरिएको थियो। यसको हाम्रो राष्ट्रपति समर्थनको निर्णयसँग कुनै सम्बन्ध छैन, र यसमा भिन्न सुझाव गलत छ।

विरोधको उपस्थिति आएको बेला, म द पोष्टको आदर्श मालिक होइन। हरेक दिन, कहीं न कहीं, केही अमेजन कार्यकारी वा ब्लू ओरिजिन कार्यकारी वा मेरो अन्य परोपकारी र कम्पनीहरूको प्रतिनिधि सरकारका अधिकारीहरूसँग भेट गरिरहेका हुन्छन्। मैले एक पटक लेखेको थिएँ कि द पोष्टमेरो लागि “जटिल बनाउने” कुरा हो। यो हो, तर यो स्पष्ट छ कि म पनि द पोष्ट का लागि एक जटिल बनाउने हुँ।
तपाईं मेरो धन र व्यापारिक चासोहरूलाई डरको विरुद्धको बलियो भित्ताको रूपमा हेर्न सक्नुहुन्छ, वा तिनलाई चासोको जालको रूपमा। एक मात्र मेरो आफ्नै सिद्धान्तहरूले यसलाई एकदेखि अर्को तर्फ झुकाउँछन्। म यहाँका मेरा विचारहरू वास्तवमै सिद्धान्तमा आधारित छन् भन्ने कुरा सुनिश्चित गर्न चाहन्छु, र मैले २०१३ देखि द पोस्ट को मालिकको रूपमा गरेको कार्यको रेकर्डले यसलाई समर्थन गर्दछ। तपाईंले, निसन्देह, आफ्नो नीति निर्धारण गर्न स्वतन्त्र हुनुहुन्छ, तर म तपाईंलाई चुनौती दिन्छु कि ती ११ वर्षहरूमा म कहिल्यै द पोस्ट मा कसैलाई मेरो चासोको पक्षमा प्रभाव पार्न सकिएको एक उदाहरण खोज्न सक्नुहुन्छ। यस्तो कहिल्यै भएको छैन।

विश्वासको अभाव द पोस्टको मात्र विशेषता होईन। हाम्रा समकक्षी । सहकर्मी पत्रिकाहरूलाई पनि यही समस्या छ। र यो केवल मिडियाको लागि मात्र होइन, राष्ट्रको लागि पनि समस्या हो। धेरै मानिसहरू आकस्मिक पोडकास्ट, गलत सामाजिक मिडिया पोस्ट र अन्य अविश्वसनीय समाचार स्रोतहरूमा जान थालेका छन्, जसले चाँडै गलत सूचना फैलाउन र विभाजनलाई गहिरो बनाउन सक्छ। द वाशिंगटन पोस्ट र द न्यू योर्क टाइम्स पुरस्कार जित्छन्, तर बढ्दो रूपमा हामी केवल एक निश्चित अभिजात वर्गसँग कुरा गर्छौं। अधिकतासम्म, हामी केवल आफूलाई नै बोल्छौं। (यो सधैं यसरी थिएन – १९९० का दशकमा हामीले डीसी मेट्रो क्षेत्रमा ८० प्रतिशत घरबस्तीको पहुँच हासिल गर्यौं।)

जबकि म मेरो व्यक्तिगत चासोलाई प्रवर्द्धन गर्न चाहँदिन र गर्न दिन्न, म पनि यो पेपरलाई स्वचालित मोडमा रहन दिन्न र अप्रासंगिकतामा पराजित हुन दिन्न – अनुसन्धान नगरेका पोडकास्ट र सामाजिक मिडिया चुट्किलाहरूले यसलाई ओगट्न दिन्न। यो धेरै महत्त्वपूर्ण छ। दाउ धेरै उच्च छन्। अबको समयमा संसारलाई एक विश्वसनीय, भरपर्दो र स्वतन्त्र आवाजको आवश्यकता छ, र त्यो आवाज कहाँबाट सुरू गर्नेभन्दा राम्रो हो र संसारको सबैभन्दा महत्त्वपूर्ण देशको राजधानीमा ? यो लडाइँ जित्नका लागि, हामीले नयाँ मांसपेशीहरू प्रयोग गर्नुपर्नेछ। केही परिवर्तनहरूका लागि विगतमा फर्कनु हुनेछ, र केही नयाँ आविष्कारहरू। आलोचना कुनै पनि नयाँ कुराको हिस्सा हुनेछ, निश्चित रूपमा। यो संसारको तरीका हो। यसमा कुनै कुरा सजिलो हुने छैन, तर यो महत्त्वपूर्ण हुनेछ। म यस प्रयासको हिस्सा हुन पाएकोमा धेरै आभारी छु। तपाईंलाई जहाँ कहीं पनि पाउन सकिने उत्कृष्ट पत्रकारहरूको धेरै जना द वाशिंगटन पोस्ट मा काम गर्छन्, र उनीहरूले प्रत्येक दिन सत्यमा पुग्नका लागि कडा परिश्रम गर्छन्। उनीहरू विश्वास गर्न योग्य छन्।

जेफ बेझोसको नोट

: जेफ बेझोस द वाशिंगटन पोष्टका का मालिक हुन्।
(अक्टोबर २८, २०२४, वाशिंगटन पोष्ट, विचार स्तम्भमा प्रकाशित । प्रसारित ।
यो वनर नोट दुनियाभरका मिडियाका लागि एक सन्दर्भ सामाग्री बन्ने ठानेर हामीले त्यसको भावानुवाद यहां दिएका छौं–सं ।